Bütün toplumlarda olduğu gibi geçmişten günümüze alışıla gelmiş alışkanlıklar vardır. Bu alışkanlıklar birlik ve beraberliği sağlamaya yönelik faaliyetlere dönüşür.
Türlü şekillerde gerçekleşebilirler bazıı yiyecek ve içecek olarak boy gösterir özellikle. Türklerin vazgeçilmez geleneği olan aşurede bunlardan birisi. Osmanlıya dayanan ve Sünni bir gelenek olan aşure diğer islami gruplarca da kabul görmüştür.
Osmanlı döneminde Sefer ve Muharrem aşuresi olmak üzere iki çeşit aşure pişirildiği biliniyor. Muharrem aşuresi Kerbela vakası sene-i devriyesi anısına, sefer aşure si ise Hz. Zeynelabidin’in Kerbela’dan sağ kurtulması ve Peygamber neslinin devamının kutlanması amacıyla pişirilmiştir.
Böylelikle pişirilen bu iki aşurenin birinin amacı hüznü temsil etmesi diğerinin ise sevinci temsil etmesini görmüş oluyoruz. Tekke yaşantısında aşure pişirilmesi dini bir ibadet gibi görülmüş ve aşurenin içine konulan malzemeler dini nitelikler taşımıştır.
Bu yönüyle aşure şifa yemeği olarak görülmüş ve hiçbir tanesinin ziyan edilmemesi belirtilmiştir. Her yıl Muharrem ayında pişirilip komşulara ve sevdiklerimize yolladığımız aşurenin geçmişi Osmanlıya kadar dayanmakta ve nitekim bu gelenek uzun yıllar boyunca sürmeye devam edicek.